Ik schat mijn woordenschat hoog in, schat. Maar...

Vrouwen zouden gemiddeld 20.000 woorden per dag spreken. Mannen blijven ergens rond de 7.000 steken. Het staat zo op de wereldwijde web, dus het zal wel juist zijn. Toch?

Taal is een dingetje van me. Ik ben die ene vriendin in de Whatsapp-groep die in stilte alle dt-fouten verbetert. Ik zeg wel: in stilte. Want ik heb intussen al geleerd dat niemand op een juf met rode pen in de aanslag zit te wachten wanneer men groot nieuws of de laatste roddel wil delen. Dus je ziet, ik leer bij.

Toen ik nog écht juf was, praatte ik natuurlijk ontzettend veel. Omdat ik een bende elfjarigen, naast leerstof, ook zoveel andere interessante dingen wilde bijbrengen. En omdat ik elke dag, vlak voor de middagpauze, minstens een kwartier voorlas. Zo hoopte ik de kinderen hun woordenschat onbewust en zo subtiel mogelijk uit te breiden.

Want wat ben je met 20.000 woorden per dag als je nooit voor wat afwisseling kan zorgen?

Ook mijn eigen woordenschat breidt nog steeds uit. Dat komt door alle boeken die ik voor mezelf lees. Zo moest ik gargantuesk toch even opzoeken toen ik het een eerste keer las. En toen ik zoel ontdekte, dacht ik eerst - met rollende ogen, dat spreekt voor zich - dat de nozems van de uitgeverij maar half werk hadden geleverd. "Iedereen wist toch dat het zwoel was, niet?!"

Nee. Ook zoel bestaat.

Ik zal even wachten tot je nu online gaat uitpluizen of ik de waarheid spreek.

Blijf je toch liever doorlezen op mijn blog? Ha, ik wist dat ik op je kon rekenen! Dat je mijn woordenkennis zou vertrouwen. En daarom geef ik je de betekenis van zoel, gratis en voor niks:

Zoel duidt op een aangename warmte.

Zwoel is eerder een drukkende warmte.

Één letter erbij of weg, en plots krijgt de warmte een andere temperatuur. Zie je wel dat taal geweldig geniaal en mooi is?

Oké, met gargantuesk en zoel zal ik niemand omverblazen. Het zijn nu niet de allermoeilijkste woorden en onder de lezers van deze blog zitten vast een heleboel mensen voor wie deze woorden niet nieuw zijn.

Ik ken best uitzonderlijke woorden. Of dure woorden die je niet té vaak in een gesprek mag mengen want dan wordt het toch wel wat onwennig. Ze kunnen van pas komen wanneer ik een professor aan de universiteit moet e-mailen. Of wanneer ik wil goochelen met woorden tot ze een verhaal vormen. Om een personage wat cachet te geven.

Ca-chet... Allee ja, je weet wel, ne stok in zijn gat.

Zie je? Rijke woordenschat!

Toch heb ik ook een lijst van moeilijke woordjes. Je weet wel, woorden waar je telkens weer over struikelt. Als kind praatte ik dyslectisch. Jawel, het is een ding.

Zo werd een tapijt steevast een patijt. Een ketting werd een tekking.

Woorden waar ik niet meteen wat mee wist te doen, kregen een A vooraan. Al deed ik dat vooral bij voedsel, besef ik nu.

Pâté werd A-pâté en Petit Gervais toverde ik om tot smakelijke A-PetitGervais'kes.

En dan waren er nog woorden zoals charcuterie, eau de Cologne en don't get me started on aluminiumfolie die ik steevast fout uitsprak. Dat gaat nu, meer dan dertig jaar later natuurlijk wel beter. Al blijf ik fan van sjak-ter-trie, oddode kolojn en ammelini-jum folie. Het ligt nu eenmaal beter in de mond!

Dit jaar breidde mijn lijstje van moeilijke woordjes onverwacht uit. En dan nog door mijn bestelling bij Hello Fresh. Een tijdje terug koos ik opnieuw drie gerechten, zoals elke keer en zonder er diep bij na te denken. En ze werden, zonder problemen en zonder poeha netjes geleverd. En toen bleek eentje ervan plots een opgave om juist te lezen; het recept an sich was gemakkelijk klaar te maken. Maar alle ingrediënten juist uitspreken?

Ik beeld me in dat je nu al probeert te raden welk moeilijk uitspreekbaar ingrediënt er in de doos zat. Een of ander exotisch kruid? Of een vergeten groente waarvan nog nooit iemand had gehoord?

Niets van dat alles! Het ingrediënt was niet meer dan doodnormaal. Ik las het woord wel tien keer. En pas de elfde keer stond ik erbij stil en bedacht me dat ik het al die tijd fout las en fout uitsprak. Maar het was wel lekker...

Ik vertelde over het moeilijke woordje aan mijn vrienden in de musicalcompagnie, toen we net een zware repetitie in de generale week van onze voorstellingen achter de rug hadden. Ze lachten hard. Natuurlijk lachten ze! En ik lachte even hard mee.

- Hoe komt het dat je dàt woord fout zegt?

- Ik weet het niet! Het is gewoon geen logisch woord volgens mijn logica. Mijn versie klinkt... sappiger. Makkelijker. Juister.

- Nee, dat is het niet. Het woord is logisch zoals het werd bedoeld. Wat het zijn reepjes... van een kippendij.

En ik snapte dat wel. Natuurlijk wel...

Maar vandaag liet mijn zus me weten dat ze vanavond haar Hello Fresh-recept ging maken. En weet je wat zij en haar gezin gingen eten?

KIPPENRIJDEEPJES

I rest my case!

Kunnen we dit woord alstublieft laten aanpassen in het Van Dale-woordenboek? Kippenrijdeepjes is gewoon beter.

Smakelijk! -x-