Toiletiquette op het openbaar toilet.

Die ene ochtend zat ik op het toilet in een van de zeven hokjes van de damestoiletten op het gelijkvloers van de faculteit. Ik was geruisloos. Dat is: zo geruisloos als maar kan als je moet plassen. Plots was er actie in een ander hokje. Iemand kwam gehaast en lichtjes buiten adem binnen. Een broek werd afgestroopt en billen werden op de toiletbril geplant. En net dàn weerklonk een scheetje. Ferm, kort, duidelijk hoorbaar. Een gefluisterde shit volgde al snel en ik kon me het gevoel van schaamte meteen inbeelden. Ik gniffelde inwendig. I feel you, girl! Maar het deed me ook nadenken: zijn we allemaal zo snel beschaamd op het toilet? Wie doet wàt in het openbaar? Er volgde een enquête onder mijn volgers. In deze blog lees je de resultaten.

KLATER-ANGST vs. PLASVRIJHEID

Bijna 60% plast zonder gêne. Al geven velen ook toe zich toch telkens weer even over de klater-angst te moeten zetten. We maken liever niet te veel geluid. Maar, zo merkte iemand op, hoe meer moeite je doet om het niet te laten klateren, hoe harder het in de toiletpot lijkt te galmen. True that.

Er worden ook gretig tips en lifehacks gedeeld. Er wordt op voorhand toiletpapier in het toilet gelegd om de plasstraal op te vangen en te dempen. Jawel, je leest het goed! Een paar blaadjes toiletpapier op het water en je hoort geen geklater meer. Het zorgt toch voor een geruster gevoel om te plassen.

Ook merkte iemand op niet te begrijpen wat het plezier is van samen te gaan plassen. Want is het niet net nóg gênanter om te plassen met bekenden in de buurt? Ik moet toegeven dat ik ook eerder geneigd ben er minder voor te gaan als ik weet wie me precies hoort. Ik deel veel met vrienden, maar mijn plas houd ik liever voor me.

Waar ik helemaal gefrustreerd en gegêneerd door word? Wanneer je heel erg dringend moet plassen en het té lang inhoudt, is het op eigen risico wanneer je dan eindelijk gaan plassen. Die straal lijkt niet meer te stoppen. En het lijkt wel alsof je plas je dan extra probeert te straffen omdat je haar zo lang genegeerd hebt: ze klatert verdorie haast tweestemmig! Ik sluit me op in het hokje en kom pas weer tevoorschijn wanneer er niemand anders meer is.

Het doet me wel plezier om te lezen dat veel bloglezers helemaal géén gêne hebben om te plassen in het openbaar. Het is maar water, er staan toch muren tussen de toiletten dus je kan zelfs extra luid gaan en when nature calls, you've got to answer zijn maar een paar van de spandoeken die we kunnen maken voor de volgende 'Mars voor Plasvrijheid'.

No. 2, IK ZIT ER (niet) MEE

Wauw! Ik ben blij verrast te lezen dat bijna 62% van de lezers geen probleem heeft met een grote boodschap op een openbaar toilet. Ik ga eerlijk zijn: ik behoor niet tot deze meerderheid. Ik schaam me dood en vermijd het zoveel mogelijk.

Nog erger is dat ik zelfs thuis niet altijd zomaar durf te gaan. Mijn toilet is vlak naast de voordeur van mijn appartement. En wanneer het bezoek van mijn buurvrouw in de gang op de lift wacht, knijp ik paniekerig mijn billen samen alsof mijn leven ervan af hangt. De ontlading nadien kan ik met geen woorden beschrijven.

Over naar jullie antwoorden! De meerderheid zegt precies waar het op staat: het ophouden is gewoonweg niet gezond, het is alleen maar natuurlijk om te gaan en het toch maar krampachtig ophouden is de buikpijn en krampen niet waard. Ik ben het er mee eens. Maar die mogelijke geluiden... Ze blijven me parten spelen. Ook hier wordt de truc met het toiletpapier weer gretig gedeeld. Misschien moet ik er toch maar eens over nadenken.

En ook al gaan jullie voluit op een openbaar toilet, toch blijft de toiletpot thuis de Heilige Graal. Er wordt graag de tijd genomen om uitgebreid te gaan. Om op je gemak op het gemak te zitten. We vinden het niet zozeer leuk om bv. op kantoor te moeten gaan, maar de meerderheid verkiest een gezonde buik (en een enkeling geeft ook een schone broek op als reden!) boven de mogelijkheid van een scheetconcert voor de collega's.

De belangrijkste reden om op een openbaar toilet niet te gaan, blijft de geluiden. Pas op plaats twee zetten we geur. Dat blijkt een neveneffect waar we minder controle over hebben en willen. We laten het los; letterlijk en figuurlijk. Het is wat het is. We gaan wel en masse over onze nek wanneer de voorganger zonder gêne naar het toilet is gegaan en all the way ging. Oh, de horrorverhalen over geur en remsporen!

LACHEN MAG

Ik ben trots op mijn lezers die zonder gêne naar het toilet gaan wanneer het moet. Maar ik ben ook blij te lezen dat jullie toch ook stiekem wat lachen als een ander the fart of shame laadt en lost. Dat gaat niet over onvolwassen gedrag. We blijven kaka-pipi-mopjes gewoon gezamenlijk leuk vinden.

Blijkbaar zijn yoga-protjes ook een ding. Ik zie het al voor me. Buig je net, in al je flexibiliteit, in de downward dog en doen je darmen dat ook. Hou je dàn maar eens serieus.

Bij elk gelost scheetje op het toilet denken we meteen empathisch aan onze toiletbuur. We voelen hun schaamte door de tussenmuur heen stralen en zijn stiekem blij dat wij het niet waren. Het is wat het is. Lachen mag.

ONTBOEZEMINGEN OP HET TOILET

Tot slot deel ik graag de laatste ontboezemingen die anoniem werden gedeeld. Er werden ideeën gedeeld en geheimen verklapt.

• Waarom wordt er geen radio gespeeld in openbare toiletten? Het zou de beladen stilte waarin élk scheetje haast te horen is, doorbreken.

• Kakkers, schrob jullie remsporen weg. De volgende toiletgebruiker is not amused en zéker ook not impressed.

• Extra gêne-punt? Wanneer je grote boodschap niet doorspoelt. Oh, ik wil er zelfs niet aan denken!

• Het moment dat je voorganger een nummer twee deed, komen velen uit het toilet met het gevoel zich moeten te verantwoorden: ik was het niet! Herkenbaar?

TOILETIQUETTE

We werden dit jaar in onze familie plots geconfronteerd met darmkanker. Sterke personen moesten met de billen bloot. De ene heeft de darmkanker intussen overwonnen. Ik juich, ik ben opgelucht en hoop bij elke controle op alleen maar goed nieuws. De andere is nog volop in de strijd. Ik brand kaarsjes, ik duim en ik hoop. Maar ik blijf ook positief.

Weet je wat het is? Ga ongegeneerd naar het toilet en doe je ding. Je darmen zullen je dankbaar zijn. En doe jezelf een plezier en kijk af en toe ook eens ín het toilet nadat je bent gegaan. Check de kleur van zowel je plas als je stoelgang. Het vertelt je zoveel over je gezondheid. En als je leest dat darmkanker steeds vaker jonge mensen treft, is het meer dan de moeite waard om gewoon, heel even maar, te kijken.