Spreken is zilver...
Bijgewerkt op: 15 okt. 2021
Spreken is zilver, zwijgen is moeilijk als je mond sneller werkt dan je radar voor sociaal aanvaardbare monologen.
Ik ben een grote voorstander van eerlijkheid. Je komt er het verst mee in het leven. Vriendschappen, relaties... Alles wordt beter door dat ene ingrediënt. En dus probeer ik altijd eerlijk te zijn.
Wat ik van jouw nieuwe rok met licht psychedelisch effect vind? Je kont lijkt plots een landingsbaan in de Bermudadriehoek. Geen wonder dat vliegtuigen er mysterieus verdwijnen: ze maken rechtsomkeer zodra ze je in de gaten krijgen.
Of ik vind dat je in die ene relatie moet blijven? Ben je gek?! Spring als een gek, met je handen in de lucht, op de dansvloer zodra de eerste noten van Single Ladies klinken. He didn't put a ring on it, eh!
Ik ben eerlijk. Je hoeft mijn advies niet te volgen. Maar als je me wat vraagt, antwoord ik eerlijk. Ik vertel je graag wat mijn mening is, wat ik zou doen in die situatie. En dat vinden mijn vrienden prima.
Het enige probleem is dat ik niet altijd besef dat sommige vragen geen eerlijk, maar een juist antwoord vereisen. Dat blijkt bijvoorbeeld het geval te zijn wanneer het gesprek over baby's gaat. De ongeboren soort, om precies te zijn.
Zo leerde ik ooit tijdens een gesprek met twee vriendinnen. De ene met haar onsterfelijke maatje 34 en de andere puffend hoogzwanger van haar eerste kindje, hopend dat ze gauw mocht bevallen. Zo moe was ze wel.
En toen, in al haar vermoeidheid en hormonenmix, vroeg ze: zal ik een mooi kindje krijgen? Vriendin L. jubelde prompt dat ze natúúrlijk een dot van een kind zou baren. Daar hoefde ze zich echt geen zorgen om te maken. De baby zou prachtig zijn. En snoezig. En he-le-maal perfect! Het bezorgde de hoogzwangere vriendin een extra blos op haar wangen en ogen die dankbaar glinsterden temidden van de donkere wallen. Het was een mooi moment...
En dat had ook zo kunnen blijven als ik mijn mond had gehouden. Maar ik besloot toch ook wat te zeggen en eerlijk te zijn. Mijn vinger ging al in de lucht, klaar om dat ene puntje op de i te zetten: het is te zeggen...
Pas op, zo zei ik, niet alle baby's zijn mooi. Sommige zijn echt lelijk. Heb je die al eens goed bekeken? Haast kleine monstertjes met scherpe neusjes, vreemde ogen en een freaky glimlach waarvan je een stiekeme duiveluitrdrijving vermoedt. Maar die kindjes kunnen wel heel lief zijn. Lief... maar lelijk. Je kan dus pas zeker zijn zodra jouw kindje is geboren.
Ik moet je niet vertellen dat het geruime tijd akelig stil bleef. De hoogzwangere vriendin zei die avond niets meer tegen me en ik snapte eigenlijk niet goed waarom.
Ze bevalt volgende week. Ze is moe en voelt zich net een aangespoelde walvis. Kon je haar niet gewoon geruststellen?, vroeg vriendin L. me.
Oh...
Die avond leerde ik een belangrijke les: wees eerlijk. Altijd en overal. Behalve als je vriendin hoogzwanger is. Dan zeg je wat gehoord wil worden.
En aan mijn vriendin schrijf ik hier: sorry voor toen. Ik bedoelde het allemaal goed, al klonk het helemaal fout. Maar hey, je kreeg een mooi kindje. En dat is eerlijk waar.