Eerst recycleren, nu recupereren

Ik ben pro recycleren en wil goed doen voor onze planeet. Het vergt wel veel mentale energie dus als je me nu wilt excuseren: ik slaap de rest van dag.

29 oktober vandaag. Dat is de dag dat ik een halfje jarig ben. Shit, man: vanaf morgen sta ik officieel dichter bij de 37 dan bij de 36. Het einde van oktober hield in dat ik dringend nog eens op mijn to do-lijstje van de maand moest kijken. Zo stond daar het opruimen van de kast met plastic potjes op, de ramen wassen (wat ik deed, een halfuur voor de regen tegen de ruiten kletterde) en kleding naar de textielcontainer brengen. Check. Check. En check.

Na lang uitstellen kon ik er niet meer omheen. Ik had (mezelf) beloofd het lijstje af te werken. Dus moest ik vandaag - voor het eerst in mijn leven! - naar het recyclagepark. Ik had een heleboel rommel verzameld. Het werd tijd om het ook effectief uit de weg te ruimen. Maar ik zou het stukje bij beetje doen, omdat ik het toch wel wat spannend vond. Spannend? Je vraagt je misschien af of je dit zonet juist hebt gelezen. Maar jawel, ik vond het bijzonder spannend.

Ik heb er dan ook niet van geslapen. Omdat het een situatie is die ik nog nooit heb meegemaakt. Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen. Is het er druk? Is er veel lawaai? Zijn de mensen er vriendelijk? Vind ik dat fucking recyclagepark eigenlijk wel?!

Op die laatste al meteen: ja. Alhoewel, juister is: de Waze app vond het en ik volgde slaafs en dankbaar. Ik moest voorbij bareel 1. Ik zat er maar wat verloren bij in mijn opvallende auto. De dichtstbijzijnde man met fluo hesje wenkte ik: meneer, meneer!Ik glimlachte en deed net alsof ik alles onder controle had. Of toch al minstens de inhoud van mijn koffer. Ik vroeg hem waar ik moest zijn en hij toonde me waar ik naartoe moest rijden en legde me in een aantal stapjes uit wat ik moest doen. Al ging zijn uitleg veel te snel voor mijn brein dat alleen maar kon denken: ommagod ommagod ommagod, ik sta in het recyclagepark en iedereen weet hier wat-ie moet doen.

Terug even focussen. Harde plastic (Lees: een miljoen oude kattenbakken) moest over de weegbrug. Bareel nummer 2 en 3 wachtten me op. Bareel 2 ging open, ik zette mijn auto op de brug, stapte uit, wachtte af en luisterde met een blik die deed vermoeden dat ik aandachtig was naar wat de man me uitlegde. Hij wéés zelfs naar waar ik moest zijn. Ik knikte en zei ferm: "Oké, meneer, dank u wel!"

Ik stapte weer in, wachtte tot bareel 3 volledig open was en reed weg...

Joh, vond ik die container niet. Het is nochtans een joekel van een ding! En dus deed ik twee rondjes over het terrein, mezelf al uitvoerig excuserend en schamper lachend verklarend dat het mijn eerste keer in een recyclagepark was. Je zag de no shit, Sherlock op die man zijn gezicht staan. Hij liet me opnieuw passeren en hield me goed in de gaten. Maar deze keer ging het goed en stond ik aan de juiste container... Al manoeuvreerde ik mijn auto in de meest bizarre pose, waardoor ik het mezelf extra moeilijk maakte om het afval in de container te kieperen. Ik besefte het te laat en deed dus maar met opgeheven, knalrode hoofd mijn ding.

Nadien sloot ik netjes aan in de rij van de ándere weegbrug. En wat was ik blij om te zien dat twee voorgangers ook aan het sukkelen waren! Wel ja, ik sukkelde. Ja, natuurlijk! Wat had je gedacht? Want als een dom kieken stak ik mijn identiteitskaart er verkeerd in en keek verbaasd op dat het niet werkte. Weer moest de man me komen redden…

Ik passeerde bareel 4 en 5, remde een laatste keer voor bareel 6…. en reed eindelijk weg. De binnenkant van mijn wangen is volledig stuk gebeten. Ik ben even leeg als mijn koffer. Vanavond ben ik dus out… Ik weet nog niet wanneer ik de rest van de rommel naar het recyclagepark ben. Hoelang zou het duren om een knalgroene auto met wit dak niet meer te herkennen van het vorige bezoek?

Asking for a friend...