Parapluutje, parasolletje: eentje voor de regen...
Ik heb een depressie overwonnen. Maar dat wil niet zeggen dat er geen regenachtige dagen meer zijn.
Ik denk dat ik altijd al wat aanleg heb gehad voor dipjes. Het zou dom van me zijn dat te ontkennen. De boem, paukenslag kondigde zich in 2019 aan. Met veel poeha, kortsluiting, huilbuien en een blokkade zodra ik probeerde te vertellen wat er scheelde.
Daar zijn pillekes voor...
Ik heb anderhalf jaar antidepressiva genomen. Dat is niets om me voor te schamen; ik zou schatrijk zijn als ik een euro krijg voor elke Belg die de pillen slikt. Ik was in die periode gewoon maar één van hen. Maar op den duur ging het beter met me - en spanden mijn broeken te hard, want van mijn antidepressiva kwam ik tien kilo aan - en zo besloot ik om gestaag af te bouwen. Zowel mijn veerkracht als mijn ijdelheid hadden zich in de discussie gemengd. Na drie maanden afbouwen en afkicken (jawel), nam ik geen medicatie meer en kon ik mijn demonen weer helemaal zelf aan.
Wanneer de herfst komt, loert een dip gevaarlijk om te hoek. Hij ligt klaar, geduldig. Hij wacht, alert op elke kink in de kabel om toe te slaan. Ik weet dat. Mama weet dat. Mijn zus weet dat. Mijn beste vrienden weten dat. En toch was ik verrast en boos op mezelf toen hij aanviel, op mijn rug sprong en zich aan de vastklampte.
Nee, het was geen depressie. Wel een dip. Type 'irritante kleine zus die je poppen steelt, ze stuk maakt en je uitlacht wanneer jij erom huilt'. Ik wijt het aan:
donkere dagen
regenachtige dagen
donkere, regenachtige dagen
weinig sociaal contact door die f@#!ing lockdown-toestanden
te veel sociale verplichtingen
het besef dat er weer een jaar voorbij is
nadenken over waar je na een jaar staat
melodramatisch overdrijven, dat beseffen en het niet tegenhouden
Merk je wat contradictorische toestanden op? Goed, welkom in mijn brein!
Ik werd boos op mezelf, om wéér down te zijn. Had ik dan niets geleerd van mijn depressie? Ik zocht een geldige reden om me down en pips te voelen want - zo besefte ik wanneer ik naar mijn lijstje keek - die had ik eigenlijk niet. Ik legde de schuld bij mezelf. Drama Queen van den Aldi.
Tot ik het fragment zag van Stephen Fry die in het programma Alleen Elvis Blijft Bestaan vertelt over zijn mentale gezondheid. Hij lijdt aan een bipolaire stoornis en mijn dipjes zijn absoluut niet te vergelijken met zijn interne kwellingen. Laat me duidelijk stellen dat ik dát nooit zal beweren. Maar ik onthield ook wat mijn psycholoog uit lang vervlogen tijden me zei, toen ik me verontschuldigde omdat ik voor pietluttigheden tijd innam van patiënten die misschien meer nood hadden aan een babbel:
Als jij je ergens slecht om voelt, mag dat. Ongeacht de graad van problemen die een ander heeft. Het is geen wedstrijd. En jouw verdriet mag perfect naast dat van een ander bestaan.
De vrouw had een punt. Maar ik vergat het telkens weer. Ook nu.
Maar toen kwam Fry op de proppen en die zei: "Vergelijk het met het weer. Het weer is echt. Als het regent, dan regent het echt. Je kunt niet doen alsof het niet regent en verwachten dat je niet nat wordt. Je wordt nat. Het regent echt. Maar je moet weten dat jij niet voor die regen hebt gezorgd. Het is niet jouw schuld dat het regent. En dat het vandaag regent, betekent niet dat het morgen ook zal regenen. Je hebt er geen controle over. En dat geldt ook voor het weer in je hoofd. Je moet het niet ontkennen: ik ben niet depressief. Want als het in je hoofd regent, dan regent het. Maar het is jouw schuld niet. Je hebt het niet veroorzaakt door een misstap of een zwakte die je met wilskracht kan overwinnen. Zoals je regen ook niet van de plas terug naar de wolk kunt sturen... En de dag erna kan de zon schijnen. Dat mag je niet vergeten."
Ik heb het bewuste fragment tien keer opnieuw bekeken. Omdat het me geruststelde. Oef, het is allemaal oké. En ja, er zijn nog steeds dagen - of iets langere periodes - dat het regent in mijn hoofd. Maar dan weet ik dat het niet mijn fout is. En dan schijnt de volgende dag opnieuw de zon. Soms maar een petieterig straaltje doorheen een boel donderwolken. Soms staat ze stralend rond aan een wolkeloze hemel.
Intussen is het februari. 's Avonds, wanneer ik de laptop van het werk dichtklap, is het nog licht buiten. Er breekt een glimlach open op mijn gezicht en hij reikt van oor tot oor.
Oef... Dipjes Season is almost over.
Ik stond die hele tijd mijlenver van een burn-out (dat is al fijn!), maar ben wel even gestruikeld over een dipje. Niet erg hard. Ik kom er zonder kleerscheuren van af. Geloof mij, ik sta er nog. Ik ben niet in de val getrapt en heb niet gepruild dat alles om zeep is en niets meer goed komt. Ik heb de regen getrotseerd en mezelf gezegd: ach, het regent in je hoofd. En je wéét dat je haar daarvan gaat kroezen! Dus deed ik mijn paraplu open in de vorm van:
voldoende slaap
minder social media (wat een vergif is dat eigenlijk?)
veel lezen
katten knuffelen
fijne zondagen bij mijn ouders
onnozel whatsappen met mijn zus
een wijntje met die ene vriendin
eens goed lachen om alles te relativeren
Ik hou mijn paraplu nog even open, voor die laatste druppels die je soms nog kunnen verrassen wanneer ze ijskoud in de kraag van je jas vallen: precies op die ene millimeter blote huid van je nek.
Bon, de writer's block is eindelijk opgeheven.
Het interview van Stephen Fry in Alleen Elvis Blijft Bestaan bekijk je hier.