Hoe mooier het haar, hoe minder energie

Naar de kapper gaan is leuk. De rest van de dag doe ik dutjes in stijl.

Ik ga graag naar de kapper. Het voelt zo leuk als iemand in en aan je haren friemelt. En mijn ijdelheid houdt van mooie haren. Toch ga ik niet vaak genoeg. Dan verraadt de grijze uitgroei dat mijn laatste bezoek al van een aantal maanden geleden dateert.

Ik zocht het even op. De laatste keer dat ik was geweest, was vier maanden geleden. Sommige mensen gaan om de zes weken naar de kapper. Wetende dat ik vaak anderhalf jaar niet ga, moet je blij in je handen klappen dat ik nu zo snel terugging.

Dat komt omdat ik mezelf de vorige keer plechtig had beloofd voortaan meer werk te maken van mijn coiffure. Ik had toen ontdekt dat ik handiger ben dan ik dacht: ik draai met gemak zelf krullen in mijn haar. En dat vind ik fijn. Maar hoe langer het haar, hoe triestiger die krullen worden. Ze zakken uit en nemen al het volume op mijn hoofd weg. Zie het als het kapsel waarbij de ingebeelde muts je haar heeft platgedrukt, terwijl er onderaan te veel gebeurt door die krullen.

Onlangs keek ik in de spiegel en priemde de zilvergrijze lok er weer ferm uit. Ze is niet klein te krijgen. Zodra ik ze te vaak begon te zien en ze moeilijker kon verstoppen, boekte ik flink mijn afspraak. Knippen-kleuren-brushing: de hele rimram. Zo ben ik dan wel. Ik ga niet voor half werk. Make me shine!

De kapper waar ik ga, ligt een eindje uit de buurt. Ik ging jaren geleden een keertje mee met Elke, mijn vriendin/buurvrouw/toen-nog-collega-in-de-klas. Zij ging er omdat Claudia familie van haar is. Ik bleef er nadien ook in mijn eentje naartoe gaan, omdat zowel Claudia als Nancy mijn gewauwel over wat ik wil beter lijken te begrijpen dan ik. Wil ik blond, dan mengt Claudia blond dat bij me past. Wil ik kort, weet Nancy wat ik daaronder versta terwijl ik zelf nog twijfel. Zeur ik dat mijn haar steeds zo sneu rond mijn gezicht hangt, lossen zij dat zonder woorden op. En of er nog wat lak overheen mag? Natuurlijk!

Nog een pluspunt: ze doen niet aan ongemakkelijke smalltalk. Ik weet nog hoe ik jaren geleden naar een kappersketen ging waar de meisjes blijkbaar was geleerd om monotoon het vragenlijstje af te ranselen: alles goed? - koud/warm/slecht/mooi weer vandaag, hè - de politiek maakt er weer een zootje van -... Ik bedoel maar: politiek? Vrouw, ik kom gewoon voor mijn haar! Bij KC Haircreation (want een beetje reclame kan nooit kwaad) doen ze dat niet. Er wordt gebabbeld, maar dat gebeurt spontaan. En tussendoor wordt er ook gezwegen. Ik vind het top! Ik zwijg graag als ik niets te vertellen heb.

Ik zet me gemakkelijk in de stoel en kijk gebiologeerd toe hoe mijn haar wordt gekleurd. Telkens weer besef ik: ik heb hier eigenlijk het geduld niet voor. En de geur van het product zal uren later nog in mijn neus hangen. Of in mijn herinnering, dat weet ik niet zo goed. Ik weet dat ik hoofdpijn zal krijgen. Dat is nu eenmaal zo. Het hoort erbij.

Het lawaai van haardrogers met daartussen af en toe het schelle gerinkel van de telefoon zorgt voor een pieptoon in mijn hoofd. Stilaan komt het out of order bordje aan mijn voorhoofd hangen. Daar kunnen Claudia en Nancy niets aan doen. Ik weet dat het lawaai er zal zijn, maar ik kan het nog steeds niet voldoende uitschakelen.

Terwijl ik wacht, lees ik een boek. Zo sluit ik me zoveel mogelijk af van de bedrijvigheid rondom me. De prijs voor meest aimabele klant zal ik vast nooit winnen, maar dat hoeft ook niet. Ik ben al lang blij als ik me straks mijn eigen naam nog herinner, tussen al dat gepiep en gezoem in mijn hoofd door.

Eindelijk heeft mijn haar opnieuw een bewuste vorm en is er van een grijze lok geen sprake meer. Er is niet langer een duif op mijn hoofd gestorven. Ik lijk weer naturel terwijl ik het stiekem allesbehalve ben. Nancy heeft de bruine tinten gekozen die het best bij me passen. Ik discussieer er nooit over: zij weet het beter dan ik.

Ik ben blij. Met deze coupe kan ik wat. Het wordt gedroogd en ik focus me op de handen van Nancy. Ik hou haar nauwlettend in de gaten, zodat ik weet hoe ik thuis ook kappertje moet spelen. Al weet ik nu al dat er veel dagen zullen zijn waarop ik mijn hoofd ondersteboven hang, de haardroger erop mik en weer rechtsta met de manen van een woeste leeuw. Ik slaap het later dan wel wat platter.

Anderhalf uur later zijn we klaar. Jawel: we. Nancy met het werk. Ik met sociaal acceptabel te blijven. Ik betaal, wens hen een fijn weekend en sluit af met een gemeende tot de volgende keer! Ik stap in mijn auto en zet de radio niet aan. Dat lukt nu niet. Ik heb stilte nodig. Naar de winkel gaan, zal voor morgen zijn. Het energievat is leeg. Ik blijf de rest van de dag thuis en begraaf me onder het donsdeken in de zetel. De katten komen er meteen spinnend bij.

Ik ben dan wel leeggezogen, ik lig toch maar mooi met kei chic haar glamoureus te wezen tijdens mijn dutjes!