VIER - mokerslag
Hij maakte het uit op de dag dat we 1 jaar samen zouden zijn. Toen was het een coup de foudre, nu was het een mokerslag in mijn gezicht. Toegegeven, hij had als een soort van à propos een paar dagen voordien al aangekondigd dat hij toch eens goed moest nadenken.
Alsof hij dacht: ze ligt nu toch al in de knoop met zichzelf, dan doe ik het beter nu. Dan heeft ze in één keer meteen alles gehad. Nee, correctie: dat dàcht hij niet alleen, hij zei het ook. Onomwonden. Alsof ik hem moest bedanken voor zijn empathisch medeleven.
Die avond ging ik met mijn mama en mijn zus naar de Stadsschouwburg in Leuven, waar hij optrad in een show. Want dat wilde hij graag. De kaartjes hadden geld gekost, zie je. Je laat betaalde kaartjes niet zomaar verloren gaan, wat er zich ook in je persoonlijke backstage afspeelt.
Het kostte me ontzettend veel energie om me aan te kleden, naar Leuven te rijden en naar een show te kijken die ik eigenlijk niet eens goed vond. En na de show gingen hij en ik wat drinken. Zodat hij me daar, met een pintje voor zijn neus, neutraal kon zeggen dat het voorbij was tussen ons. En dat hij opgelucht was dat we er nu klaar mee waren. Ik zat voor hem en deed niets. Ik huilde niet, ik zei niets. Ik zat erbij en ik keek ernaar. Het enige wat ik dacht was dat ik naar huis moest. Naar mijn mama. De veiligste haven voor elk kind, ongeacht je leeftijd. Maar zodra ik daar was, voelde ik me opgejaagd wild. Ik kon nergens blijven. Alle muren kwamen op mij af. Dus stapte ik in mijn auto en reed naar mijn eigen thuis. De cocon.
Pas wanneer ik in mijn bed lag, omgeven door het donker, ben ik compleet kapotgegaan. Ik verbrokkelde. Ik verloor. En ik wanhoopte. Het voelde aan alsof ik alles kwijt was. De wereld om me heen bestond niet meer. Er was alleen die aanvallende donkerte die me dreigde op te slokken. Dat, en het besef dat hij weg was. Vanaf het moment, daar in het café een paar uur eerder, dat ik hem bij zijn naam noemde en niet langer zijn koosnaam gebruikte, wist ik dat het voorgoed voorbij was.
Ik kon niet meer vechten en overkomen. Ik was te moe om weer overeind te krabbelen en mijn hoofd op te tillen. Ik was óp. De donkerte werd alleen nog maar zwarter. En ik werd een bolletje. Een stipje. Ik hoopte dat niemand me ooit nog zou vinden.
Je was de laatste tijd zo negatief. Alles was slecht. Alles was te veel. Het moest steeds over jou gaan en je zeurde hoe moe je was. We hadden het nooit meer over mijn carrière. Dat was de reden geweest voor mijn lief om onze relatie niet meer leuk te vinden. Een deeltje van me wilde dat wel begrijpen, maar de luidste stem in mijn hoofd vond hem toch maar gewoon een klootzak. Maar ik was te moe. Ik kon er op dat moment niets tegenin brengen.
Die periode lag ik als een plantje in bed. Ik deed niets, behalve slapen. Mama belde dagelijks en kwam geregeld langs. Het moet wat geweest zijn, voor haar, om haar jongste dochter zo te zien opgeven. Een lege blik, een lege maag en een voortdurend tranendal. Maar ze zeurde nooit, kwam niet aandraven met oplossingen en liet mij gewoon rustig mijn wonden likken. Zolang ik me op de bodem van mijn burn-out bevond, deed mijn mama het beste wat ze op dat moment voor mij kon doen: helemaal niets.
Het enige wat ze deed, was luisteren. Naar mijn plaat die bleef hangen. Over de schuifjes in mijn hoofd, de frustratie die ik voelde tegenover het ex-lief, het feit dat ik hem miste ook al was hij een klootzak pur sang gebleken en de ontzetting dat hij me met deze break-up verplichtte om eerst dààr energie in te steken in plaats van in mijn burn-out.
Ik vergelijk een burn-out graag met een draaikolk. Tijdens de zwemlessen op school heb ik een mooie schoolslag geleerd. Crawl is niet aan mij besteed. Als ik dus ooit in open water val, is het klaar met me. Ik zou een tijdje kunnen zwemmen en spartelen, maar uiteindelijk zou ik verdrinken.
Mijn burn-out is een draaikolk: woest en wild water dat je naar beneden zuigt. Ertegenin gaan is eigenlijk onbegonnen werk. Toch met mijn zwemtalent. Je moet jezelf toestaan om eerst helemaal kopje onder te gaan, je naar de bodem te laten zakken, zodat je je met je voeten weer kan afduwen.
Ik had twee keuzes: ofwel bleef ik die burn-out ontkennen en bleef ik verder spartelen zonder ergens te geraken. Ofwel gaf ik eindelijk toe dat ik een burn-out had en liet ik me zakken.
Het werd dat laatste. Ik hield mijn adem in en sloeg helemaal in paniek. De weg naar de bodem was als een ritje met de NMBS: je weet niet precies wààr en al helemaal niet wanneer je zal aankomen. Maar je komt er uiteindelijk wel. Met al je bagage er gratis bij. In mijn tas zaten intussen chronische hyperventilatie en paniekaanvallen.
Eén goede raad: als die twee items ooit nog eens in promotie staan, laat ze links liggen. It's a scam!