Kleur bekennen en bilafdrukken verzamelen

Bepaalt de kleur van je zetel de toekomst van je liefdesleven? Ik deed de test.

Toen ik mijn allereerste zetel ging kopen, bladerde ik eerst door de catalogus die in menig huishouden als de Bijbel werd beschouwd. In die tijd viel die nog gewoon op de deurmat, zonder dat je er wat voor hoefde te doen. Dan gilde je: hij is er! En dan las je dat ding van voor naar achter en weer terug.

Omdat ik dat jaar het ouderlijke nest verliet, koesterde ik de catalogus liefdevol. Ik deed inspiratie op en droomde van interieurs die mooi waren om naar te kijken, maar waarvan niemand echt met zekerheid wist of je er ook comfortabel in woonde. Maar uiteindelijk koos ik alle meubels zonder al te veel te twijfelen. Behalve de zetel dan. Dat was moeilijker kiezen.

Ik had twee keuzes in mijn hoofd: een degelijke grijze en een supermooie lichtroze. Kiezen lukte maar niet, dus vroeg ik mijn familie om raad.

"Wat doet je twijfelen?", vroeg mijn zus.

Wel, een roze is leuk voor een meisje alleen. Maar wat deed je met een roze zetel zodra er een man met zijn billen in zou ploffen? Ik kon mijn toekomstig lief toch niet opzadelen met een roze zetel! Neem ik dan niet beter een degelijke grijze?

Mijn zus rolde met haar ogen en lachte.

"Tegen de tijd dat een lief zich druk moet maken om de kleur van jouw zetel, is die al lang versleten. Je kiest dus maar beter de zetel die je écht leuk vindt."

Ze sloeg haar hand voor haar mond en giechelde dat het verkeerder klonk dan zij het had bedoeld. Ze doelde op de kwaliteit en levensduur van de zetels van die ene keten en niet zozeer op de kwaliteit en levensduur van mijn relaties. Hoewel...

Ik lachte mee en kocht... een grijze zetel. Het lief dat ik nog niet had, was in ieder geval welkom in mijn leven én in mijn zetel.

Na een jaar was de grijze zetel al wat verschoten en stond er nog steeds geen afdruk van een paar mannenbillen in geëtst. Ik vond het jammer, maar bleef mijn zetel wel trouw. We wachtten beiden geduldig af.

Pas na zeven jaar kwamen mannenbillen in zicht. We gingen samenwonen om vier maanden later uit elkaar te gaan. Ik liet mijn zetel achter en ging mijn wonden likken bij mijn ouders.

Daar zat ik dan: nooit die roze zetel gehad omdat ik wachtte op mannenbillen die uiteindelijk ook niet in de grijze zetel bleken te passen. Toen ik na vijf maanden opnieuw alleen ging wonen, kocht ik een nieuwe zetel. Deze keer had ik mijn les geleerd en koos ik de zetel die ik het allermooiste vond.

Nu heb ik dus een gele zetel. Er zijn al mannenbillen in geploft die mijn kleurkeuze als 'speciaal' bestempelden. Ook nu weer werd ik single en had ik groot verdriet. Maar ik plof wel elke avond trots in mijn gele zetel.