'Tis the season to be jolly

Fa la la - la la - la la laa laa! Oorwurmen, wintergeuren, flikkerlichtjes en vallende kerstballen.

Het mag wel duidelijk zijn: ik hou van kerst. Eigenlijk moet ik zeggen: ik hou opnieuw van kerst. Het is een tijdje anders geweest.

Toen ik alleen ging wonen en mijn eerste kerst 'alleen' moest vieren, was dat toch een serieuze muur waar ik tegenaan botste. Het appartement had de grootte van een schoendoos, dus er was geen plaats voor een kerstboom. Ik kocht een minuscuul gevalletje waar zelfs de kleinste kerstballen reuzen in leken. Hing je er meer dan vijf in, viel het ding om. Kutboom. Een slinger van amper tien lichtjes draaide je zowat drie keer rond de takken. Ik baalde als een stekker. Er geraakte maar geen kerstsfeer in huis. Het bleef er donker en klein. En alleen.

Natuurlijk was ik niet alleen. Ik vierde kerstavond, zoals onze gezinstraditie het wilde, gewoon gezellig bij mijn ouders. Mijn zus en haar versgebakken man waren er dat eerste jaar niet bij, want zij waren pas drie dagen ervoor ouders geworden van mijn metekind. Schoonste cadeau ooit! Maar toch deed mijn hart ook een beetje pijn: het was opgroeien en tradities zien vervagen. Geleidelijk aan...

De eerste jaren met mijn stoere metekind vierden we kerst zoals ik dat al sinds Evaheugenis deed. Kerstdag was de vrije dag om te bekomen van kerstavond. 's Avonds zorgde papa voor het eten, schonken we de wijn in en gaven we elkaar cadeaus. De donkerte buiten en de kerstlichtjes binnen zorgden telkens voor magie. Op kerstdag zag je dan weer hoe somber de straten waren en was er geen zak op tv overdag.

Na een tijdje werd kerst weer wat beter. Ik verhuisde en huurde voortaan alleen nog appartementen waar plaats was voor een kerstboom van een deftig formaat. Ik hing het ding overladen vol met kerstballen en duimde elk jaar opnieuw dat de kat deze keer eens niet de kabel van de lichtjes doorbeet. Mijn kersthart leefde weer een beetje op.

En toen kwam het jaar waarin mama aankondigde dat we kerst voortaan op 25 december zouden vieren. Logisch, natuurlijk, want dan konden de kinderen van mijn zus gezellig meefeesten. En samenzijn is altijd leuk, toch? Tuurlijk wel! Ik had niets te klagen. En toch... Ook nu deed mijn hart een beetje pijn. De magie van kerstavond hadden we stopgezet. Hoewel ik heel goed begreep waarom en dat ook oké vond, was er toch ook een gevoel van spijt.

Ik heb jaren kerstavond in mijn eentje thuis gezeten. Oh, wat was ik jaloers op de reclames die 's avonds op tv kwamen! Jaloers op reclames, jongens. Dan ben je wel helemaal van de pot gerukt, nietwaar? Maar ik was het wel. Dan lag ik in mijn zetel, met tonnen zelfmedelijden. Want iedereen was aan het vieren en alleen ik niet. En ook nu weer baalde ik als een stekker. Er zijn zelfs jaren geweest dat ik jammerend en snotterend de kerstboom aftuigde en opnieuw in de kartonnen doos stak. Gedààn met f@#!ing kerst!

Pas in 2019 opende in mijn mond - want dat had ik dat jaar geleerd in de therapiesessies - en biechtte aan mijn familie op hoe alleen ik me voelde op kerstavond. Neem me àlle avonden af, maar niet 24 december. Ik had 'kerstavond' nog niet helemaal uitgesproken of mijn zus had de oplossing al klaar: ik zou voortaan kerstavond bij hen vieren. Zo eenvoudig was het. Gewoon, bij mijn zus, mijn schoonbroer, mijn metekind en mijn neefje. En hun twee katten.

En zo geschiedde. Ook dit jaar ga ik naar hen. Dat is al allemaal geregeld! Verwacht nu niet dat we er 's avonds op de tafels staan te dansen of de buurt er jaren later nog over spreekt. We vieren het rustig. Maar niet alleen.

Weten dat je familie er zo graag voor je is en het oké vindt dat jij je voeten onder hun tafel schuift, doet deugd. En 't geeft ook energie! Mijn kerstboom staat er al een week. Ik heb alle cadeautjes al gekocht en hoef ze alleen nog maar in te pakken. En ik heb zelfs mijn kerstkaarten voor dit jaar ook al gekozen! (Nu ze alleen nog schrijven en op tijd posten... Iets met uitstelgedrag en zo...)

De lichtjes in mijn kerstboom branden elke dag. Er heeft al één kat in de boom gezeten waardoor die vervaarlijk wiebelde... De boom, niet de kat. Er is al één tak uit de boom gekieperd en nog maar één kerstbal donderde eruit. Tot onder de kast. Dat is hoe kerst hoort te zijn ten huize een Crazy Catlady. Lang leve plastieken kerstballen en plat op je buik onder de kast duiken, telt als Christmas Workout!

En ik tel af naar 24 december. Gezelligheid bij mijn zus. Dan is het ook maar één nachtje slapen tot het leuke feest bij mijn ouders. Want we hebben dan misschien de kersttradities uit mijn kindertijd overboord gegooid, we hebben er ook nieuwe gemaakt. En die zijn minstens even leuk. Ik ben nu een flinke grote. De metie die kinderogen doet glunderen wanneer ze cadeaus uitdeelt (behalve wanneer ze boeken koopt...). Ik heb eindelijk geleerd dat kerst als volwassene ook leuk is.

Kerstmis 2021: ik ben er helemaal klaar voor!