You can make me 'hole' again
Bijgewerkt op: 9 okt. 2021
Als je aan het aantal piercings op latere leeftijd de status van een midlifecrisis kan bepalen, ben ik vast en zeker gejost.
Kan je als thirty-something in een midlifecrisis terechtkomen? Ik vraag het me luidop af. Plots wilde ik een helix piercing. Dat is een gaatje door het dunne randje kraakbeen aan de bovenkant van je oorschelp. Dat staat vooral zo stoer én vrouwelijk tegelijk. En als er nu iets is wat ik graag ben - of toch hoop te zijn - is het wel stoer en vrouwelijk.
Ik hoop alleen dat, áls die piercing deel is van mijn midlifecrisis, het niet wil zeggen dat ik nu ook daadwerkelijk in de helft van mijn leven zit. Ik heb nog zoveel te doen en heb daar minstens nog 45 jaar de tijd voor nodig. Mínstens!
Maar dus die piercing. Ik stapte tijdens mijn middagpauze zelfzeker naar een piercingszaak in het centrum van Leuven. Of ze even een naald door het kraakbeen van mijn rechteroor konden rammen?
"Jazeker, juffrouw. Zet u maar!"
Deze stoere en vrouwelijke 'juffrouw' zei wel even ai en oei toen de naald in een soepele beweging door mijn oor ging. Maar het resultaat? Wauw! Missie geslaagd.
De rest van de dag zat ik rechter aan mijn bureau op kantoor. Dit was ik, de serieuze vrouw die wist waar het in het leven om gaat. (om helix piercings dus, blijkbaar)
Die avond had ik afgesproken met bubbelvrienden in de tuin. Als een klein kind sprong ik dolletjes op en neer en trots toonde ik hoe stoer ik die middag was geweest. De piercing stond me goed, vonden ze. Het paste helemaal bij me. Het maakte mijn look en nieuwgevonden attitude helemaal compleet. Ik was wie ik wilde zijn: stoer en vrouwelijk. Ik kon de wereld aan.
Maar die nacht kon ik wel alleen maar op mijn linkerzijde slapen en ik vond het een gruwelijk idee om die piercing aan te raken om ze te verzorgen. Auwie!
En daar ging mijn stoere en vrouwelijke houding. Ze verdampte sneller dan ze was komen opzetten.