Goede voornemens, slechte keuzes

Jawel. Elk jaar opnieuw neem ik me wat goeds voor. En elk jaar opnieuw ben ik ervan overtuigd dat het dit jaar anders zal zijn. Dit jaar hou ik het vol, verdorie! Het einde van januari komt stilaan in zicht. Benieuwd of mijn goede voornemens nog overeind staan?

Dromen en doelen heb ik bij de vleet. Niet alleen in de periode rond de jaarwisseling. Ik heb er méér dan dat er dagen in een week zijn, dus ergens zou er dan al een belletje moeten gaan rinkelen dat zegt: Error 404 - page not found. Ik heb niet genoeg tijd om alles uit te voeren wat ik wil doen.

Of dat maak ik mezelf graag wijs...

Dit jaar wilde ik realistische doelen stellen, zodat ik zeker wist dat ik mijn goede voornemens zou volhouden:

1 GEEN ALCOHOL TOT AAN MIJN VERJAARDAG

We spreken dan over vier maanden alcoholvrij. Van 1 januari tot 29 april. Het leek me een goed idee. Je weet wel, gezond. En zo.

Tot ik me bedacht dat ik op 1 januari bij mijn ouders was uitgenodigd voor een overheerlijke kaasschotel. En wat is kaas zonder wijn? Ik schrapte mijn eerste goede voornemen door en wijzigde het naar: van 2 januari tot 29 april.

Tot ik vrienden zag en het zo gezellig was en ik een awel ja, eentje kan geen kwaad - wijntje bestelde. Het had me trouwens niet echt gesmaakt, want in mijn hoofd keurde mijn geweten dat ene wijntje bijzonder hard af. Gij houdt ook niks vol, gij! En ja, dat geweten had gelijk. Maar het moet óók weten dat het moet zwijgen als de grote mensen praten!

Maar goed... ik wijzigde het goede voornemen nog een keer. Nu stond er: van 2 januari tot 29 april, met uitzondering van fijne momenten met vrienden.

Weet je wat het is met goede voornemens die je te vaak wijzigt om ze in je kraam te laten passen? Je gelooft er zelf geen zak meer van en gooit het in de prullenmand. Ik drink gewoon opnieuw bij mijn eten een glas wijn, als ik daar zin in heb. En bij de avondfilm nog één, als ik dat wil!

2 IK LET OP MIJN LIJN

Als we genoeg mogen repeteren, sta ik eind mei van dit jaar in een musical op het podium te schitteren. Ongeacht hoe goed ik mijn rol speel: mijn zus - die verantwoordelijk is voor de kostuums - is van plan mijn billen te wentelen in een short met glitters. Shine bright like a diamond, baby!

Ik word Angie, een chorus girl die het nooit verder lijkt te schoppen dan het ensemble. Angie, die daardoor ook net dat tikkeltje cynischer is dan haar mede Broadway acteurs. De allereerste Vlaamse Angie, die er van de regisseur ook nog een drankprobleem bij krijgt. Zo had ze meer... cachet. Ik noteer.

Maar wat het vooral is met chorus girls... Die voldoen aan een aantal lichamelijke eisen. Fuck talent! Wees gewoon lichamelijk correct.

• Ze zijn groot.

• Ze hebben lange benen.

• Ze gooien eerdergenoemde benen met gemak in hun nek.

• Ze zijn slank.... En dan bedoel ik écht slank. En afgetraind.

Aan mijn grootte kunnen we niets veranderen. Mijn één meter zevenenzestig en een half - vergeet alstublieft mijn halfje niet - zal moeten volstaan.

Ik kreeg bij mijn geboorte de lichaamsbouw van mijn mama cadeau: wij zijn 2/3 been en 1/3 bovenlijf. Die lange benen kan ik nu dus met gemak in de strijd gooien, waardoor ik op dat vlak een echte chorus girl lijk.

Alleen erfde ik ook de zin om te sporten van mijn voorouders. Wij doen daar eigenlijk gewoon niet aan mee. Geef ons liever een zetel en een goed boek en we houden ons in stilte bezig. Mijn benen gooi ik dus tot ongeveer heuphoogte. En dan nog voel ik soms een spier verrekken.

Slank zijn. Vroeger was ik écht slank. Misschien ook wel gewoon te mager. Ik at en snoepte alles wat ik maar wilde en kwam geen grammetje aan. Ik herinner me nog hoe mijn collega juffen in de leraarskamer vol verlangen naar mijn koeken keken (waar altijd ofwel een laagje chocolade overheen lag, ofwel grote suikerkorrels in zaten) en dan treurig in hun banaan beten of een appeltje schilden. Zij kwamen nog steeds aan en ik huppelde vrolijk weg in mijn skinny jeans maatje 36 die soms toch nog wat ruim rond de heupen zat.

Mijn (ver)val kwam er toen ik in 2019 antidepressiva moest slikken. Op een paar maanden tijd kwam ik tien kilo aan. De maatjes 36 verdwenen naar de onderste plank in de kast... en daar liggen ze nog steeds. Godver... Mijn verstand weet dat ik nog steeds niet dik ben. Maar mijn ogen kunnen in de spiegel de beschermingshoes rond mijn heupen niet negeren. Ik wenste dat het bubbeltjesplastiek was geweest: een paar keer knijpen en klaar. Maar dat is het niet. (Believe me, I've tried...)

Ik wil dus wel wat kilootjes kwijt. Deels voor mijn rol, grotendeels gewoon voor mezelf. Ik wil me goed voelen bij wat ik zie. Los van de opgelegde standaarden voor vrouwen of de body positivity boodschappen die vooral worden gescandeerd door vrouwen die een eigen fitnessruimte hebben in het huis dat mammie en pappie hebben gesponsord en de hele dag door niets anders hoeven de doen dan granola maken en fruit pinterestwaardig in een kommetje dresseren.

Enfin... ik stond op 1 januari 's ochtends in mijn blootje op de weegschaal. Ik had nog geen ontbijt gehad, maar was wel al gaan plassen. Alle beetjes helpen! Toen besloot ik: vijf kilo eraf. Onlangs ging ik al eens nieuwsgierig opnieuw op de weegschaal staan. Resultaat: nog zes te gaan.

3 ELKE DAG LEZEN TER ONTSPANNING

Wel, kijk: deze is makkelijk vol te houden. Ik doe het met veel plezier. 's Avonds kijk ik minder tv en ga ik al wat vroeger naar bed. Dan heb ik nog tijd om een hoofdstuk of twee, drie te lezen. Tijdens het weekend lees ik vaak uren overdag. Mijn huishouden is een ramp, maar ik trek het me niet te veel aan. Ik reis deze maand elke dag terug in de tijd en vertoef met veel plezier in de periode 1814-1825, waarin alle acht Bridgerton kinderen van 't straat geraken. Mannen prevelen, maken dat vrouwen van hen zijn (eh... qué? Dus, als je eens kust, ben je plots vàn iemand??) en doen een huwelijksaanzoek waarna ze een maand later al getrouwd zijn en hun vrouw klaarstaat om de bedienden te leiden en kinderen te baren.

Vrouwen hebben een eigen mening (zolang ze binnen de normen van de Londense ton past en hun mama of hun man ermee akkoord gaat), ze sidderen als een man belooft ondeugende dingen met hen te doen, ze doen uitjes mét chaperonne, schrijven ellenlange brieven en drinken thee in de roze salon. Niet in de groene! Ken je wereld. En daar tussendoor: feestjes. Toch tijdens het seizoen.

Oh, ik vind het geweldig! Ik hoor de jurken ruisen, ik zie de krokussen in Hyde Park bloeien en drink stiekem mee van de champagne of limonade die op de feestjes wordt aangeboden. En ik denk : ik wil ook een balboekje waarin mannen een slot kunnen reserveren om eens een walske te plaçeren.

Ik hou dit jaar een lijst bij van alle boeken die ik gelezen heb. Omdat ik benieuwd ben hoeveel boeken het zullen zijn. Deze maand staat de teller op acht boeken. Dat vind ik al een mooi aantal. Al zal niet elke maand zo goed gevuld zijn, natuurlijk.

4 MINDER ONLINE, MEER OFFLINE

Deze had ik echt nodig. Mijn smartphone was bijna aan mijn rechterhand vergroeid. Ik kreeg pijn in mijn pols en in mijn pink. En als ik op maandag het resultaat zwart op wit te lezen kreeg van de tijd die ik die week online had gespendeerd, schrok ik me steeds rot. Daarom heb ik besloten minder op de sociale mediakanalen te kijken. Al dat scrollen, telkens opnieuw om uiteindelijk niets van levensbelang te weten te komen. Oh ja, persoon x geeft nog steeds korting voor die ene sportoutfit. Persoon a, b, c en d trouwens ook. Ze mogen allemaal 10 procent korting aanbieden en hebben trots hun eigen voornaam in de kortingscode staan. Ik hoef geen sportoutfit! En ook geen producten van Alpro Soya of Côte d'Or of Ideal Sweden of... Hou je al maar klaar: Valentijn komt eraan. De nieuwe kortingscodes dus ook.

Ik heb tijdslimieten ingesteld op mijn smartphone. Voortaan kan ik dagelijks maar anderhalf uur op sociale media. Facebook, Instagram, Google en zélfs HLN heb ik aan banden gelegd. Wel blijft Whatsapp steeds beschikbaar. Beeld je in dat iemand je dringend nodig heeft. Dan moet je bereikbaar zijn, toch?

Mooi idee, vind je niet? Tijdslimieten en zo... Wel stom dat je steeds kan kiezen de tijdslimiet een kwartiertje te negeren. Verdorie! Ik moet dus nog leren om consequent mijn smartphone niet naast me in de zetel te laten liggen. Als ik hem op de kast leg, ben ik veilig: alsof ik tijdens de film mijn zetel uit zou komen om naar de kast te stappen. Ha!

5 VAKER SCHRIJVEN

Van deze heb ik spijt dat het me niet lukt. Niet zozeer omdat ik te weinig tijd heb, maar omdat er geregeld blokkades in mijn hoofd opduiken. Van te veel willen schrijven, van niet te weten waarover ik precies wil schrijven, van weten dat sommige verhalen ooit eens zouden moeten worden opgeschreven en er schrik voor hebben wat het betekent dat je er plots haast achter zet...

Ik schippper momenteel tussen de blog, een fictief verhaal en mijn eigen burn-out verhaal. Dat laatste heeft al 90 bladzijden. En dan zit ik vast. Willen mensen dit lezen? Moet ik dit delen? Heb ik überhaupt iets zinnigs te vertellen over mijn burn-out. Er zijn al zoveel boeken over dat thema...

Het fictieve verhaal bestaat al uit één hoofdstuk. Het tweede rijpt in mijn hoofd en is bijna klaar om geschreven te worden. Ik plaatste een klein fragment hier op de blog. Zodat jij het kan lezen en kan vertellen of je er wat aan vindt.

En de blogs komen mondjesmaat. Eerlijk? Ik maak tegenwoordig niet zo veel mee waarvan je denkt: schrijf erover, vrouw! Ik moet dus dringend weer wat werk maken van mijn sociale leven. In de echte wereld. Niet online.

In februari ga ik mijn best doen om sommige goede voornemens nog wat bij te schaven. Te redden wat er te redden valt. En er valt nog veel te redden! Niets is verloren. Dus hop, met nieuwe moed ga ik voor een nieuwe poging!