Vogeltje, gij zijt gevangen

Vogeltje, gij zijt gevangen. In een kooitje zult gij hangen. Gij blijft hier. Gij blijft hier. Lieve vogel, gij blijft hier...

Mijn blogs zijn vaak wat grappiger, wat ludieker. Dat is ook wie ik ben. Ik hou van humor en van vrolijk zijn. Ik lach ook heel veel weg. Soms ook iets té veel. Ook in mijn muziek zitten een aantal zwarte toetsen die ervoor zorgen dat sommige gebeurtenissen in mineur eindigden.

Het is intussen drie jaar geleden dat mijn wereld, en alles wat daarin hoorde, weer veilig werd: de katten, mijn spullen en op het einde ook ik.

Ik was verliefd. Zo ontzettend en liefdevol verliefd. Hij beloofde me de wereld. Ik geloofde alles wat hij zei. Hij was het type man dat deuren voor je openhield. Dat je het gevoel gaf zijn alles te zijn. Degene die je vertelde hoe fantastisch en prachtig je wel was. De man die beweerde dat hij níets was tot jij op het toneel verscheen. Ik ging volledig overslag en dook er, hoofd eerst, volop in. Met J. ging ik verder.

Beetje bij beetje brokkelde zijn gentleman status af.

• Zijn die vrienden wel goed voor je?

• Je bent zo laat vandaag. Waar was je?

• Wie stuurt je nu een sms?

• Ik heb honger. Maak mijn eten klaar.

• Waarom ga je naar boven? Om te lezen? Geloof ik niks van. Je gaat zeker met hém sms'en.

• Blijf hier zitten. Trut.

• En als ik je nu eens uit het raam duw en het dan op zelfmoord laat lijken. Zou cool zijn, toch?

• Jij bent niks meer dan een hoer en een slet.

Mentale mishandeling.

Je hoort erover. Je leest erover. Ik had nooit beseft dat het ook mij kon overkomen. Het leek zo'n typische ver van mijn bed-show. En ik zou het toch wel meteen in de gaten hebben als een man mij mishandelt, zeker! Ik zou het vanaf dag één meteen een halt toeroepen!

Nee. Dat doe je niet. Het gebeurt zó geleidelijk aan dat je in het begin niet eens beseft dat het gebeurt. Je hebt pas (te) laat in de gaten dat het gedrag van je partner haaks staat op wat liefde betekent en absoluut niet oké is. Ik werd gecontroleerd, gemanipuleerd, bang gemaakt, bedreigd, uitgelachen, gek verklaard... Allemaal door de man die beweerde dat ik zijn wereld was.

Ik ben net iets langer dan een jaar bij J. gebleven. In die tijd was ik zijn slaaf geworden. 's Nachts werd ik uit bed gesleurd om de grond schoon te maken waarop hij had overgegeven, door de combinatie van drank en drugs. Er werd seks geëist, die ik weigerde te geven. Blijf van mijn lijf. Het werd soms toch genomen, wanneer ik al sliep en te laat was om me te verdedigen. Vanaf toen werd vast slapen geschrapt en was ik 24/7 alert.

Toen, op een junidag in 2017, was de maat eindelijk vol. Op een zondag dreigde de mishandeling gevaarlijk fysiek te worden. Ik stond letterlijk met mijn rug tegen de muur. In het nauw gedreven met bange ogen zoals een hert dat in de koplampen kijkt en beseft: ça y est, hier stopt het. Maar ik heb geijverd voor mijn vrijheid. Met een beetje pipi in de broek en knikkende knieën. Ik heb mijn katten ingepakt, propte zoveel mogelijk spullen in reistassen en laadde alles wat ik kon redden in mijn knalgroene auto. Op het einde hield ik nog net voldoende plaats vrij voor mezelf.

"Mama, mag ik naar jullie komen?"

De deur stond wagenwijd open. De luchtmatras werd klaargezet in mijn oude kinderkamer. Daar heb ik vijf maanden op geslapen.

De dag erna ging ik vrolijk aan het werk, met 24 kids in mijn klas die joelden en lachten om het leuke weekend dat ze hadden beleefd. We herhaalden taal en Frans en wiskunde en ik deed vrolijk mee. Tegen de middag crashte ik, met snottebellen tot op mijn kin. Ik was een wrak. Mijn hoofd was op. Mijn lijf was op. Maar één ding besefte ik: dit was de weg naar beter.