Vader De Vinck
Dit kortverhaal werd geschreven voor een wedstrijd. Die won ik niet en dat is helemaal niet erg. Het schrijven was bijzonder leuk en ik ga het vaker doen. Het thema voor de schrijfwedstrijd was "De Stem" en je verhaal mocht niet meer dan 500 woorden tellen. Ik stel je voor aan Vader De Vinck...
Claire glimlacht naar haar spiegelbeeld. Ze weet dat ze er goed uitziet. En vanavond wil ze er fantastisch uitzien. In gedachten bereidt ze haar entrée in de zaal voor. Ze ziet haar vrienden en familie al voor zich. Ze weet dat ze er allemaal zullen zijn. Sinds vier maanden bereidt Victor een verrassingsfeest voor haar veertigste verjaardag voor. Ze heeft hem niet gezegd dat ze het al weet. Hij houdt vol dat vanavond een rustige avond wordt. Claire weet beter. Ze is al twintig jaar bij Victor. Ze leest hem met haar ogen dicht.
“Claire, telefoon…”, zegt Victor terwijl hij tweemaal kort op de badkamerdeur klopt. Ze trekt de deur stralend glimlachend open. Victor hangt tegen de deurstijl, bedekt met zijn ene hand de telefoon en kijkt haar met een blik die Claire niet herkent aan.
“Nog felicitaties voor mijn verjaardag?”, vraagt ze en ze neemt de telefoon uit Victor’s hand. Hij legt zijn andere hand om haar pols. Zacht.
“Schat, het is je vader. Hij…”
Claire verstijft. De glimlach glijdt van haar mond en valt in gruzelementen op de badkamervloer.
“Gaat-ie me nu plots wél opbellen? Na vijfentwintig jaar stilte? Nee.”
Ze duwt de telefoon terug in de grote hand van Victor. De hand om Claires pols wordt iets harder.
“Schat, dit telefoontje moet je aannemen. Je moet dit horen”, zegt Victor. Zijn stem klinkt rustig, maar zeker. Hij weet meer, maar zegt het niet. Hij weet dat Claire dit moet horen. Maar hij kan niet de boodschapper zijn.
Ze aarzelt en kijkt naar de telefoon in Victor’s afwachtende hand. Claire zoekt naar antwoorden in zijn bruine ogen, al weet ze zelf niet wat ze wil vragen. Traag neemt ze de telefoon aan. Haar ogen haken zich vast aan de zijne.
“Met Claire De Vinck.”
Ze klinkt bars. Te bars.
“Mevrouw De Vinck? Bent u de dochter van Pierre De Vinck?”
Een onbekende vrouwenstem. Claire knikt.
“Ja.”
“Uw vader ligt op sterven. Hij wil u zien.”
De rest hoort Claire niet. Victor neemt het over. Ze leunt tegen de tegelmuur en kijkt naar haar spiegelbeeld. Pierre De Vinck. Al vijfentwintig jaar niet langer haar vader. Er is te veel gebeurd en te weinig gezegd. En nu… Ze stond er niet bij stil dat deze dag zou aanbreken. De dag waarop alles plots te laat is. Hij komt te snel.
Victor brengt Claire naar het ziekenhuis. Ze zwijgt. In gedachten overloopt ze het verleden. Haar vader was haar held.
Tot hij… Tot zij…
Ze stapt een grauwe kamer binnen en kijkt. Haar vader was een warme man.
Tot hij… Tot zij…
Hij opent moeizaam zijn ogen. Ze herkent zijn blik, al zijn de rimpels eromheen nieuw. Die vijfentwintig jaren hebben ook hem ingehaald. Praten kan niet meer. Dus laat hij zijn ogen spreken. Claire leest het. Ze leest alles wat ze ooit wilde horen. Ze hoort zijn stem uit de stoflaag van haar herinneringen kruipen. Nu pas beseft ze hoe ze zijn woorden heeft gemist.
“Het spijt mij ook.”