De boodschap van het universum

Wat het universum mij ook probeert duidelijk te maken, ik stop mijn vingers in mijn oren en weiger ernaar te luisteren.

De kans dat mijn nieuwe lief S. zou heten, was groot. Dat kan je in deze blog lezen. Ik had keuze uit drie mannen met dezelfde naam: S. Er vielen voor mij al twee van hen heel snel af. Ze zijn niet slecht en er gaan geen triljoen alarmbellen af, maar ik had gewoon niet de klik die nodig is om mij tot in de tippen van mijn tenen innig verliefd te maken. Niet slecht bedoeld.

Met S.2. zag ik wel wat potentieel. Hij had me nieuwsgierig gemaakt en we spraken een aantal keer af. Dan dronken we wat en babbelden we veel. We hadden veel om over te praten en zeiden vaak: ik ook! Dat vind ik altijd een goed teken. Omdat ik een monogame dater ben, had ik even al mijn focus volledig op hem gelegd. Er was geen ruimte voor ontspannen babbels met andere vrijgezelle mannen. Dan voelde ik me een bedrieger of - erger nog - een slet. Terwijl het gewoon maar om babbels ging. Ik weigerde.

Maar na een paar dates schortte er wel wat. De ik ook! maakte plaats voor scheelt er wat? Hij staat nog niet voldoende open voor iets serieus en vindt het moeilijk dat te verwoorden. Dan volgt er een radiostilte waarin eigenlijk alles wordt gezegd. Als de communicatie zo snel al zo slecht loopt, ben je niet elkaars Grote Liefde. Daar is helemaal niets mis mee. We testten het uit en stuurden het terug onder de Niet tevreden, geld terug garantie.

Het enige waar ik niet zo blij van werd was zijn verwarrende communicatie. Ja-nee. Nee-ja. Kies! Of beter nog: dan kies ik zelf wel en stel mezelf voorop. Ik ben te oud voor twijfelspelletjes. Ofwel is het ja. Ofwel twijfel je en beslis ik in jouw plaats dat het nee wordt. Moving on en ik wens je, echt waar, het allerbeste toe in je leven en je carrière.

Natuurlijk was het een beetje balen dat het niks werd. Maar ik treurde er niet te lang om. De ene speeddate, eind augustus, had ik voor S.2. aan me laten voorbijgaan. Dat zou deze keer niet meer gebeuren. Ik schreef me in voor een volgende speeddate, die eind september zou plaatsvinden. Ik stond al in de startblokken te popelen om op een woensdagavond opnieuw te gaan daten. En daar komt toch wel wat voorbereidingswerk bij kijken:

• Ik dacht na over de ideale outfit. Het moest helemaal ik zijn en ik wilde me de hele avond comfortabel voelen. De hele avond je buik intrekken? Ik dacht het niet. Jammer wel dat pyjama's uit de boot vallen.

• Ik plande mijn douche-schema rond de speeddate. Ik zou dinsdagavond mijn haar wassen, zodat ik het woensdagochtend nog kon krullen. Ik zou dus ook vroeger moeten opstaan die dag. Drie kwartier vroeger. Minstens. Maar tijdens de date zou het lijken alsof die krullen er toevallig en spontaan waren ingedraaid. Zie ik er goed uit? Oh, quasi zo uit bed gerold!

• Zelfs mijn Hello Fresh werd aangepast! Want de levering is telkens op woensdag, dus dat moest die ene week even anders. Gelukkig is dat in enkele klikken in orde en zou mijn box al op dinsdag geleverd worden. Alles prima!

Alles stond in het teken van die ene speeddate. Ik had een kriebel in mijn buik die me voorspelde dat dit de avond zou zijn waarop ik die ene zou ontmoeten. En ik was er klaar voor.

Tot we een mail én een sms kregen die informeerde dat ze de speeddate moesten annuleren. Die kriebel in mijn buik moet dus gasvorming zijn geweest.

Door het WK Wielrennen 2021, dat ook Leuven helemaal op stelten zette, hadden al te veel mensen afgezegd: ze geraakten gewoonweg de stad niet in. Je kon nergens parkeren. Het was, met andere woorden, te veel gedoe... Ik heb altijd geweten dat sport en ik niet de beste vriendjes zijn. Nu weet ik ook waarom. Sport fnuikt zelfs mijn liefdesleven en smoort het in de kiem.

Ik neem het de daters niet kwalijk, en ook niet de organisatie van de speeddate. Wel kijk ik ogenrollend in de richting van de wielrenners: zouden jullie, alstublieft, door andere straten en steden kunnen fietsen? Dan geraak ik misschien ook eens van 't straat.

Ik heb wel even gezucht. Het lijkt wel alsof het universum me wil tegenhouden. Alsof ik beter (nog) niet ga daten. Wat zie ik over het hoofd? Waarom denkt men dat ik beter nog even wacht? Vertel het me. Ik luister graag. Maar vergeet niet dat ik erg graag wil gaan daten. Naar buiten gaan. Kijken wat er gebeurt.

Tja, voorlopig dus nog even niets. Woensdagavond plofte ik in de zetel. Mijn haren waren niet gekruld. De lenzen werden ingeruild voor een bril. De make-up werd van mijn gezicht gewassen zodra ik thuiskwam van mijn werk. De outfit bestond van 17u30 uit een pyjamabroek en T-shirt met lange mouwen. Daaroverheen de zacht sponsen kamerjas. Sexy as fuck! De katten kropen al snel dicht tegen aan. Samen onder het donsdeken zijn we ons eigen stoofje. Het is best gezellig, als cliché vrijgezelle vrouw. Het kommetje chips werd later die avond ook nog toegevoegd. Want waarom ook eigenlijk niet?

Die avond bleef ik thuis. Alleen. Een wandelend cliché, lui en loom in de zetel met Netflix op de achtergrond. Maar zie mij in oktober speeddaten! Ik ben er meer dan klaar voor!