Ik ga eindelijk op date: met mezelf!
Hoe kan je verwachten dat iemand met je op date wil, als jij niet eens met jezelf op date zou gaan?
Trouwe lezers van mijn blog hebben vast een donkerbruin vermoeden dat ik sta te popelen om te daten. Ben je eerder toevallig op deze blog terecht gekomen en heb je nog geen idee wat hier allemaal aan de hand is: hoi, ik ben Eva en ik sta te popelen om te daten! Dat komt omdat ik in 2019 aan de kant werd geschoven en ik nam rustig de tijd om mijn wonden te likken en mijn ego weer op te blinken. Daarna stond ik te verkondigen dat 2020 mijn jaar zou worden. Wel, dat ging dus niet door. En dus vestigde ik al mijn hoop op 2021. Maar nu ook dat bijna om is, wordt het dringend tijd om in actie te schieten.
Al moet ik mijn eigen blogpost hier even nuanceren: ik sta niet zozeer te popelen om te daten. Die smalltalk, de cliché vragen over werk en hobby's, telkens je eigen verhaal opdiepen... Ik word er moe van. Want wat is mijn verhaal eigenlijk? Wat is info die je tijdens een eerste kennismaking meegeeft? Hij moet zich een idee over me kunnen vormen. Hoeveel info is genoeg? Ik merk dat bij elke nieuwe date mijn verhaal korter en korter wordt. Ik ga naar de bottom line. Cut the crap en dit ben ik, de ruwe versie. Het is te nemen of te laten. Pas als hij het neemt, leg ik alles beter uit. Maar zo heb ik toch wat tijd kunnen besparen.
Ik ben wel ontzettend benieuwd naar wie ik misschien zal ontmoeten. Tot zover zijn er nog geen vlinders in mijn buik ontpopt. Er heeft me nog niemand van mijn sokken geblazen. Misschien sta ik na de burn-out en depressie iets té stevig overeind? Maar ik kan er niet om treuren.
Af en toe had ik een fijne babbel met iemand, maar nooit dwarrelde mijn hart tot in mijn buik en resette mijn verstand op nul.
Ik kocht onlangs het boek (not so) Happy Single. Ik ben er eigenlijk nog wat te jong voor, want ze focussen zich voornamelijk op 40+'ers. Maar ik ben nú al een single die het af en toe grondig beu is single te zijn. Ik sta verdorie al twee jaar te jubelen dat het dit jaar zal eindelijk gebeuren en ik ontvang al sinds 2019 geen zeemzoete ik mis je- sms'jes meer. Het is goed geweest, hoor.
Ik heb al wat vaker gelezen en gesproken over single zijn. Ik begin er stilaan een pro in te worden, al voel ik dat ik van die status af wil. Al mijn vrienden geraken van 't straat. Waarom ik dan niet? Ook dit boek hamert op twee dingen:
Vind jezelf leuk: zolang je jezelf niet leuk vindt, ga je nooit iemand leren kennen.
Ga naar buiten
Die laatste klinkt ontzettend logisch. Maar ik besefte wel dat ik het veel te weinig deed. Mijn eigen huiskamer, met comfortabele gele zetel en een warm donsdeken is een veilige haven om in weg te duiken met drie katten op schoot. Ik verstopte me er te gemakkelijk in. Dat is niet oké.
Dus besloot ik om mezelf mee op date te nemen. Dat zijn twee vliegen in één klap: ik vind mezelf leuk (want je gaat alleen met iemand op date die je fijn gezelschap vindt) en ik ga naar buiten. Ik wacht niet langer tot ik iemand vind om met me mee naar buiten te gaan. Want het boek zegt cru en eerlijk: dan gaat ge soms nog lang mogen wachten. Ik kan niet verwachten dat anderen steeds tijd hebben om met mij 'naar buiten' te gaan.
Ik koos een optreden van Gisela João. Ze is een geweldige performer. Ik zag haar al een eerste keer aan het werk in 2016, toen ik nog deed alsof alles goed met me ging. En nu, wanneer alles écht goed met me gaat, stond ze opnieuw in de Stadsschouwburg van Leuven. Haar stem bezorgt me saudade naar Portugal, de KrisKras-groepsreis die ik jaren geleden deed en de lessen Portugees. Dit optreden zou perfect zijn voor een eerste date met mezelf.
Het was geweldig! In het begin voelde het allemaal wat spannend aan, dat wel. Maar dat bleek alleen maar te komen van de stemmetjes in mijn hoofd die in mijn hoofd rampscenario's voorspelden en tegen elkaar opboden om het strafste verhaal te verzinnen. Ze bleken allemaal ongelijk te hebben. Het was een fijne avond. Ik luisterde met grote ogen en open mond naar Gisela, lachte om haar grappen en klapte in de maat van de muziek mee. Ik veerde enthousiast overeind toen de zaal om meer riep. Ik riep nog net niet oehoehoeeeh, want niemand deed het en dus leek het mij ook wat ongepast.
Nu ik er zo over nadenk: ik was niet alleen. Het was een date met Me, Myself & I. Dat blijkt een olijk trio te zijn. Ze waren een tof gezelschap. Ik ga hen vaker mee uit vragen!