Het dossier

Ik ben volwassen, zelfstandig en onafhankelijk! Wat ik nog wilde vragen...

Ik neem er even mijn dossier bij en geef je een inkijk in mijn leven:

Thirty-something en ik sta 10 jaar op eigen benen. Al tien jaar. Nog maar tien jaar. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb in heel mijn carrière nog maar vier maanden met iemand samengewoond die geen familie van me is. En dat was niet echt om over naar huis te schrijven, dus tel ik ook die luttele maanden liever niet mee. Ik schrap ze hierbij uit mijn dossier en kleef er een fluo post-it bij: gewijzigde geschiedenis.

Maar waar het om gaat is dat mijn dossier, na al die levensjaren, nog wat hiaten vertoont. Er zijn een aantal zaken op mijn wish list die nog niet konden worden afgevinkt. De 'normale' dingen, zeg maar. Een eigen huis, een eigen kind, een eigen man naast me in de zetel. Liefst eentje die blijft. En dat heb ik lange tijd bijzonder jammer gevonden.

Tot ik na mijn burn-out eindelijk leerde wat écht belangrijk is in het leven: doe verdomme je eigen zin! Voor jou klinkt dit natuurlijk volkomen logisch. Je doet het vast al jaren. Voor mij was deze wijsheid het eerste deel van mijn leven allesbehalve vanzelfsprekend. Tja, ik ben altijd wat trager geweest in levenslessen. Maar nu ben ik wél op het punt beland waarop ik mijn leven zelf bepaal, in handen handen en volkomen achter mijn beslissingen sta. Ik studeer bij op mijn eigen ritme, ik schrijf en ik ging voor een compleet nieuwe job! Allemaal dingen waarvoor ik, na de burn-out, zelf heb gekozen. Niemand die me gezegd heeft wat ik móest doen. Ik zou het zelf wel bepalen.

Can I kick it? Yes, I can!

Als mijn been niet te hoog moet, tenminste. Ik ben trots op de zelfstandige vrouw die ik ben en in gedachten hoor ik de begintune van Sex & the City weerklinken wanneer ik door de stad of, pakweg, de gangpaden van de Colruyt banjer. Ik loop plots wat rechter wanneer ik me mijn leeftijd herinner (da's mega volwassen, joh!) en denk: je hebt het verdomme toch maar mooi gefikst!

Nu is het aan mij om op dit elan verder te gaan. Door te gaan in 'mijn normaal' dat afwijkt van het cliché normaal, maar eigenlijk nog steeds bijzonder mooi en fijn is. Er is nog zoveel dat ik wil doen en wil bereiken. Het voelt alsof ik een speech moet zou moeten geven. Vastberadend in de zon kijken, mijn haren wapperend in de wind en daarom ook helemaal in de knoop. Ik die wijs besluit: vertrouw op jezelf. De namasté op het einde is optioneel. Maar dit is wel de soort zelfstandige vrouw die ik tegenwoordig ben. Thirty-something and kicking it.

Maar wat ik dus nog wilde vragen...

Moeke, vind je het oké als ik mijn oor laat piercen en een nieuwe kitten neem?