Boterhammen met kaas

Mijn geliefde boterhammen met kaas zijn terug van weggeweest. En hoe!

Ik wil het even hebben over mijn nieuwe job. Sinds twee maanden werk ik aan KU Leuven. Na een spannende selectieronde, kreeg ik de job en stond ik trots en glunderend met een glas bubbels te klinken op de toekomst, bij mijn ouders in de keuken. En sindsdien ben ik de vliegende, wat inhoudt dat ik op verschillende faculteiten wordt ingezet wanneer er handen te kort zijn. Het is een leuke job, met een leuke titel. Ook al heb ik geen cape om mijn schouders hangen, toch voel ik me vaak een of andere superheld. Door mijn status (de vliegende) en de periode waarin ik op het toneel verschijn (help, we verdrinken in het werk, red ons!), word ik door collega's op handen gedragen. Ze zien me graag komen. Ze zijn dankbaar voor elke dag dat ik hun faculteit kom ondersteunen. Ik heb mijn ego al voor minder geboost voelen worden.

Ik heb al bij verschillende faculteiten mogen werken. Zo startte ik bij Letteren, in de periode dat de herexamens volop bezig waren. Daar komt veel administratie bij kijken en de deadlines zijn krap. En ik moest nog erg veel leren tussendoor, zoals overal waar je nieuw begint. Maar ik leerde ook dat Letteren méér is dan wat lettertjes. Het gaat er ook over archeologie en geschiedenis en muziekcultuur. Dat wist ik niet. Het zorgt ervoor dat ze honderden interessante (en minder interessante, let's be honest) vakken in de aanbieding hebben. Maar dus ook honderden examens in te plannen hebben.

Later ging ik ook naar het HIW. Dat staat voor Hoger Instituut voor Wijsbegeerte, maar aan KU Leuven houden ze van afkortingen. Ook daar trok ik grote ogen over wat wijsbegeerte precies is. Er stonden vakken in de lijst waarvan ik me niet eens kon inbeelden waarover ze dan precies zouden gaan. En, toegegeven, er zijn nog steeds vakken waarvan de naam mijn tong doet struikelen. Zeg eens een aantal keer 'phenomenology' snel na elkaar en I rest my case.

Nadien stak ik ook mijn hoofd binnen bij de dienst waar de internationale studenten van de faculteit Letteren langskomen. Ik hielp er bang uitziende studentjes met hun belangrijke papieren en skypete in Spaansklinkend Engels met een student die nog vijf uur had om de belangrijkste deadline aan de start van het academiejaar te halen. Dat is ook gelukt, trouwens.

Sinds twee maanden borrelt mijn hoofd van de afkortingen: ISP, IER, OLA, OPO, OER... Ik heb al veel bijgeleerd over de gang van zaken in de drukke start van het academiejaar. Ik heb, helaas, ook een paar collega's zien uitvallen door stress en oververmoeidheid. Dus weet ik: voorzichtig met die grenzen! Leg ze niet te ver uit het zicht.

Maar ik heb vooral heel veel nieuwe collega's leren kennen waar ik fijn mee kan samenwerken. Op elke faculteit zijn de mensen lief en behulpzaam. Er is stilaan ook al tijd en ruimte om elkaar een kleine inkijk in ons privéleven te geven. Zo ontstaan er leuke collegiale banden. Binnenkort ga ik zelfs naar een etentje met de collega's van een van de faculteiten. We plannen al volop wie wat meebrengt. Ik vind het geweldig dat ik er ook bij mag zijn!

Vier dagen per week hobbel ik in mijn auto naar Leuven en werk ik voor KU Leuven. Ik sta vaak veertig minuten in de file om vijftien kilometer op te schuiven, waardoor collega's opmerken dat ik evengoed met de fiets kan komen. Ik lach en schud ferm mijn hoofd: grapjas.

Maar wat het belangrijkste is: ook al sta ik in de file, ook al werk ik acht uur per dag... Ik kom thuis en ben gelukkig. Ik heb energie om boeken te lezen, te schrijven, tapdanslessen voor te bereiden, scripts door te nemen, te bloggen, films en series te kijken... Ik besef dat Kristof tijdens die KernTalentenanalyse al die tijd gelijk heeft gehad: doe wat je energie geeft en doe dat zoveel mogelijk van je tijd, ook in je job.

Nu pas merk ik hoezeer ik het heb gemist om náár mijn werk te gaan en nadien weer thuis te komen met een afgevinkt to-dolijstje. Dat telewerken, elke dag, is niets voor mij. Ik hou ervan om collega's te zien en beter te leren kennen. Ik vind het geruststellend een routine te hebben. 's Ochtends sta ik dus met plezier opnieuw boterhammen met kaas te smeren, zoals ik dat pré-burn-out ook deed. Ik vind het niet erg meer dat ik al een decennium dezelfde lunch inpak. Ze smaken me. Lang leven bokes met kaas! Routine als vanouds: ik ben weer helemaal in the game.