Waarom ik voortaan vertrouw op Shakespeare en Rossel

Shakespeare kent me beter dan mijn lief. Dat beweert althans Ibe Rossel, de auteur van het boek. Tweeëntwintig is ze en ik vraag me af waarom ik, als thirty-something levens- en liefdeslessen zou moeten krijgen van zo'n jonge vrouw. Nadat ik het boek gelezen heb, weet ik meteen het antwoord op mijn eigen vraag: omdat ze fucking realistisch is over de liefde en een boek schreef dat je niet gemakkelijk meer weglegt.

Ik volg tamelijk wat uitgeverijen op Instagram. Zo komt het dat ik al snel op de hoogte ben van nieuwe boeken. Het gebeurde ook met Shakespeare kent me beter dan mijn lief. En geef toe: de titel maakt je nieuwsgierig. Hoe kan een schrijver uit de 16e - 17e eeuw mij in godsnaam beter kennen dan mijn lief? Ik héb niet eens een lief! Maar wat niet is, kan nog komen. En dus bedenk ik me dat ik me misschien maar eens wat beter moet voorbereiden. Als je telkens weer single wordt, is de kans wel groot dat je - onbewust - een aantal dingen ietwat verkeerd aanpakt. N'est-ce pas?

5 WIJZE LESSEN OM TE LEREN

Ibe Rossel licht in dit boek vijf lessen toe die ze uit de literaire klassiekers haalde die ze, mede dankzij haar studies Engelse literatuur, las. Rossel haalt haar wijze raad niet uit roddelmagazines (pluspunt bij voor Rossel!), maar leest tussen de regels die ettelijke jaren geleden noest werden opgeschreven.

1) Ze vinden jou ook leuk

Dat is altijd fijn. Natuurlijk wil ik dat mijn (toekomstig) lief mij leuk vindt! Wat is het nut van liefde als je elkaar niet eens leuk vindt? Aan de hand van Pride & Prejudice (Jane Austen, gepubliceerd in 1813) leert Rossel ons dat bewust communiceren dé sleutel tot een succesvolle relatie is. Het boek leert je zelfs of het gezegde plagen is liefde vragen écht zijn vruchten afwerpt. En ik geef toe: ik herken mezelf in de situatie die ze schetst. Je moddert maar wat aan en geen van beide durft de dingen nog te benoemen zoals ze zijn. Sta af en toe eens stil en vraag je luidop af: wat is dees eigenlijk?

2) Je zin krijgen

"Dankzij Middlemarch kun je altijd en overal je zin krijgen."

Dat is althans wat Rossel beweert. Dat ze het boek van George Eliot (gepubliceerd in 1871) geweldig vindt, is trouwens het understatement van het jaar. Rossel is dol op het boek. Daarom maakt deze les me extra nieuwsgierig. Als je je lievelingsboek in de strijd gooit, dan ben je zeker van je stuk. Bij de minste twijfel zou je de lessen die je eruit leert niet zomaar voor de voeten gooien. En altijd je zin krijgen? Het hoeft voor mij niet altijd te zijn. Vaak is ook al goed. Rossel toont aan de hand van de personages in Middlemarch aan dat je je eigen gevoelens en verlangens voorop moet (durven) stellen. Jezelf wegcijferen leidt je niet naar het Grote Geluk van Liefde, integendeel. Ik kan ervan meespreken: ik was jarenlang een pro in mezelf wegcijferen. En ik hou niet eens van getallen en wiskunde!

3) Jaloers zijn

Hiervoor moeten we er toneelstukken en sonnetten van William Shakespeare bij nemen. In dit geval haalt Rossel twee klassiekers aan: A Midsummer Night's Dream (1596) en Othello (1603). Shakespeare en Rossel zitten op dezelfde golflengte als het gaat over jaloezie. Niemand blijft ervan gespaard. Het is waar wat ze schrijft. Ik ben al vaak jaloers geweest. Ook als ik sta te verkondigen dat ik absoluut niet jaloers ben. Het is een gevoel dat waanzinnig veel stuk kan maken. Onherstelbaar stuk. Niet Kintsugi stuk, waardoor de breuklijnen met goud worden gerepareerd en het geheel nog mooier wordt dan voordien. Nee, jaloezie is een monster dat je moet neutraliseren. En dankzij Shakespeare - nee, eigenlijk dankzij Rossel - leer je hoe je dat doet.

4) Gewoon vermijden

Deze les is erg eenvoudig te begrijpen: sommige mensen moet je gewoon vermijden als de pest. Ze zijn niet goed voor je en zullen dat ook nooit zijn. Waarom er dan nog moeite in stoppen? Rossel haalt hiervoor On The Road van Jack Kerouac (gepubliceerd in 1957) uit de boekenkast. Dat ze dit boek überhaupt vermeldt, is best opmerkelijk. Rossel vindt het geen hoogvlieger en de mannen die erin worden geschetst zijn irritante types die bij mij meerdere alarmbellen laten rinkelen: run, Forest, run! Ik heb On The Road natuurlijk nooit zelf gelezen. Maar met het beeld dat Rossel ervan schetst, denk ik ook niet dat het ooit zal gebeuren. We zitten al aan les vier: ik geloof Rossel intussen op haar woord.

5) Uitstellen

In het laatste hoofdstuk grijpt Rossel naar de werken van twee auteurs. Herman Melvilles Bartleby, The Scrivener (gepubliceerd in 1853) en J.D. Salingers Franny and Zooey (gepubliceerd in 1961) doen dienst. De twee auteurs leren je, los van elkaar en elk op hun eigen manier, hoe je kan uitstellen als een professional.

Laat dit nu net een hoofdstuk zijn dat ik met voldoende voorzichtigheid moet lezen. Therapie heeft me moeten leren om mijn fameuze uitstelgedrag binnen de perken te houden. Geef me nu alsjeblieft geen argumenten om uitstellen tot een kunst te verheffen!

DE KRACHT VAN IBE ROSSEL

Ze is jong. Maar niet naïef. Rossel schrijft op een vlotte manier, met hier en daar wat humor erbij. Shakespeare kent me beter dan mijn lief leest leuk. En ik leerde de verhalen áchter de verhalen te ontdekken. Waar ik vaak maar gewoon de woorden lees en het verhaal uit de korte inhoud in me opneem, neemt Rossel me mee naar de backstage van het boek. Ik ontdek - voor mij - verborgen boodschappen achter de woorden.

Misschien had ik zo'n studie literatuur ook wel interessant gevonden vroeger. Maar ik studeerde voor leerkracht. Wij verdiepten ons in Pluk van de Petteflet en daar zal ik nooit uit leren hoe ik mijn liefdesleven in topconditie houd. Ik vertrouw dus volledig op Ibe Rossel om me de volwassen klassiekers bij te brengen, zonder dat ik er examens voor hoef af te leggen.

Het boek leg ik terug weg. Ik kom uit mijn zetel en trek de wijde wereld in: op zoek naar een lief dat mij minstens even goed kent als Shakespeare en Rossel.

Shakespeare kent me beter dan mijn lief

Ibe Rossel

2021

153 pagina's

Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts