Bijgeloof is, geloof ik, niets voor mij

Bijgeloof? Ha! Ik loop op vrijdag de dertiende met een zwarte kat in mijn armen zomaar onder de ladder door.

Sinds ik op Instagram de webshop van Blends of Nature ontdekte, koop ik al wat vaker nieuwe armbandjes. Want Evelien maakt ze op maat en dat is een zegen voor mijn dunne polsen.

Onlangs kocht ik armbanden voor mijn zus. Die had ze namelijk gevraagd voor haar verjaardag. En als ik dan toch al in de webshop zat... Je begrijpt dat ik haast niet anders kón dan ook even voor mezelf rond te kijken. Pas op, ik heb geprobeerd om het niet doen, maar het was sterker dan mezelf.

Ik vond een mooie gevlochten armband. Die ging al snel in het digitale winkelmandje. Ik keek verder rond, was nieuwsgierig naar de andere categorieën. En zo vond ik een armband die als naam stress/vermoeidheid/burn-out kreeg. Dan weet je dat mijn tentakels op scherp staan. Het is een mooie armband, met leuke kralen in kleuren die goed bij het grootste deel van mijn outfits zouden passen. Ik bestelde de armband en deed hem een paar dagen later blij om mijn pols.

Maar, zo zei ik tegen mezelf, je bent niet bijgelovig. Het is dus gewoon een mooie armband met een toevallig gekozen naam. En daar was ik erg van overtuigd, want ik ben niet bijgelovig. Ik vrees geen vrijdag de dertiende, ben niet bang van zwarte katten en gooi geen zout over mijn schouder voor voorspoed en geluk. Ik droeg de armband puur omdat ik hem mooi vond. Meer dan dat was het echt niet.

Zo ging ik naar mijn nieuwe werk, waar ik elke dag miljoenen nieuwe dingen leerde. Dat ging prima. Ik had geen stress, was niet intens vermoeid en stond mijlenver van een burn-out. Ik voelde me gelukkig, sterk, veerkrachtig en helemaal relaxed. Zelfs de files die me anders deden panikeren, deerden me niet. Deed ik 40 minuten over 15 km, dan schoof ik zen en geduldig aan. Go with the flow...

Maar ik ben niet bijgelovig, herhaalde ik stoer. Hoe belachelijk zou het zijn om mijn mentale toestand te laten regelen door een paar kralen om mijn pols? Ha! Ietwat arrogant lachte ik het weg. Stel je voor dat ik zou geloven dat die kralen mijn chakra's in balans zouden houden en me afschermen tegen stress. Hou op!

Tot de ochtend waarop ik zenuwachtig werd in de staart van de file en me ergerde aan alle idiote fietsers die van hun baan afweken en zwiepend voor mijn wielen reden. Konden zij godverdomme niet even uitkijken? Straks was ik te laat op kantoor, stel je dat voor. En ik had nog wat bedenkingen bij mijn kunnen in bepaalde taken. Oh fuck!

Op kantoor merkte ik dat ik mijn armband die ochtend in de badkamer was vergeten. Shit. Ik ben de hele dag onrustig geweest. 's Avonds deed ik hem alsnog aan. Je weet maar nooit dat die het laatste restje ergernis nog wat wegnam.

Sindsdien draag ik mijn armband elke dag. Je weet blijkbaar toch maar nooit. Maar onthoud wel heel goed: ik ben niet bijgelovig. Nee, joh! Helemaal niet! Hoe kom je daar nu weer bij?